Of je het nu viert of uitkotst, afgelopen week was het Valentijnsdag. Een mooi moment voor Qommunity om stil te staan bij het thema ‘verbinding’. Of gaat het als freelancer nu juist om het ongebonden zijn? Een kleine geschiedenis van mijn zzp-schap. Of: een liefdesbrief aan het vrije leven.
De breakup
Het was 2016 toen ik het definitief uitmaakte. Die baan en ik, we konden niet meer door één deur. De reden? Bindingsangst. De gedachte aan elke dag dezelfde gezichten op kantoor, elke dag hetzelfde wandelingetje na de lunch en elke dag dezelfde briefings op mijn bureau benauwde me. Méér dan de zekerheid die ik ervoor terugkreeg me gerust stelde. Herkenbaar?
De zelfdiagnose
Wie weleens iets over hechtingsstijlen heeft gelezen weet: angstig en vermijdend gehechte mensen trekken elkaar aan. Als je vermijdend gehecht bent, ervaar je intimiteit (of vastigheid) als het verlies van onafhankelijkheid. De angstige zal er juist alles aan doen om dit vast te houden. Hoe dat verder zit moet je maar even googelen. Want wat ik me afvraag is dit. Waar sommige vrienden in hun liefdesleven kampten met bindings- of verlatingsangst – de meest bekende uitingen van een onveilige hechting – gold dat voor mij lange tijd vooral op werkgebied. Was ik dan onveilig gehecht aan ‘werken’?
Komt het toch weer door je jeugd
Ik herken er wel iets in. Het laatste reclamebureau waar ik in dienst was, bood me een rianter salaris dan ik gevraagd had, porde me meermaals om in godsnaam ‘ja’ te zeggen en beloofde me de hemel. Toch ging ik er binnen een jaar vandoor met een fling – een kortstondige opdracht die me veel spannender leek. Als de basis voor je hechtingsstijl in je jeugd gelegd wordt, en ik de eerste stappen in mijn werkende leven voor het gemak als mijn werkjeugd beschouw, is het best verklaarbaar.
De gelegenheidsfreelancer
Ik betrad de werkvloer voor het eerst in 2010. Voor Gen-Z en jonger: dat is vlak na de financiële crisis, waar de meeste creatieve bureaus met enige vertraging last van hadden. Mijn eerste baan als junior copywriter ging daardoor, samen met het hele bedrijf, in 2011 roemloos ten onder. Er waren nauwelijks vacatures. Sta je dan met je 0,8 jaar ervaring. Maar tijdens de weinige sollicitaties die ik wel had, werd me steeds vaker gevraagd of ik op freelance-basis iets wilde doen. Gretig (en angstig) zei ik ja tegen alles wat op mijn pad kwam.
Gelukkig, maar nog niet genezen
De goede verstaander herkent hierin het verlatingsangstige gedrag van iemand die huiverig is iets kwijt te raken. In mijn geval vrij letterlijk (en ook wel legitiem), namelijk mijn inkomsten. Het kostte een paar jaar en een herstellende economie om meer durf te krijgen en, uiteindelijk, het freelancen te ownen. Helaas is een andere veelvoorkomende liefdeskwaal dat je niet per se valt op wat goed voor je is, maar op dat wat vertrouwd voelt. In mijn geval: los-vast werk en de constante dreiging het te verliezen. Vermoedelijk de reden dat mijn laatste restje verlatingsangst omsloeg in bindingsangst tijdens eerder genoemde veilige baan in 2016. Maar, zoals je vast weet, ook bindingsangst zet natuurlijk geen zoden aan de dijk.
Echte liefde
Ik had me het freelancen eigen gemaakt, maar realiseerde me dat als ik ermee vooruit wilde, het tijd werd om eens volwassen te worden. Ik ging in ‘therapie’ (bij een loopbaancoach) en vond langzaam maar zeker wat vaste grond onder mijn voeten. Komt ‘ie: zónder dat het me zenuwachtig maakte. Een heuse doorbraak. Er kwam een eigen studio met freelancende collega’s, ik investeerde in langdurige(re) werkrelaties met terugkerende opdrachtgevers, kreeg veel meer vertrouwen in mijn eigen kunnen en daarmee, eindelijk, een stevige vorm van zelfbewustzijn, autonomie en vrijheid. In 2020 kwam daar een aanmelding bij Qommunity bij, opgericht om freelancers met elkaar te verbinden, zodat we elkaar verder kunnen helpen met het leven van dat vrije leven.
Genoeg therapy speak. Na al dat vallen en opstaan wist ik een paar dingen heel zeker. Ik wilde onafhankelijk zijn. Ik wilde opdrachten die echt bij mij passen zodat ik van waarde kan zijn en, misschien wel het belangrijkst: ik wist dat als het tegenzit, ik altijd op mijn pootjes terecht kom. En dat dit allemaal mógelijk is. Zonder sleur. Werd ik toch nog echt verliefd. Ondanks een rommelige start blijken we gewoon een verdomd goede match, freelancen en ik.
Waar gaat jouw vuur van aan? One-nighstands aan klussen of duurzame klantrelaties? Vraag het jezelf en deel het me of met je Qollega’s uit Qommunity.
Lizet is creative copywriter en scenarioschrijver, je vindt haar op lizet.com.